"بنظرم شما دگر جنسگراها حیوان هستید اما برای حقوقتان تا سر حد مرگ می جنگم!ء" Nobody

 در یک مکالمه ی دوستانه دوستی بعد از شنیدن کلمه ی دوجنسگرا گفت "مثل حیوان" و بعد از آن توضیح داد که البته این تنها نظر شخصی ایشان است و در روابط حرفه ای خیلی هم به آنها احترام می گذارد. من از شدت شوک کم مانده بود خون دماغ بشوم. تناقض به این واضحی؟ قبلاً هم دوستی در این رابطه نظری روی فیسبوک نوشت که البته آنها را حیوان فرض نکرده بود ولی می گفت هم جنسگراها نباید حق سرپرستی فرزند داشته باشند

 چیزی که به شدت مرا قلقلک می دهد این تناقض است که طرفداران مدرنیته و آزادی این را می گویند. یعنی از سر اخلاص هم هست و من هم روزی همین شکلی بودم اما وقتی که قضیه برایت جا می افتد که آن گوساله در واقع دوست، همکار و گاهی عشق زندگی توست و از حیوان خطاب شدن خوشحال نمی شود و یا دوست دارد که ثمره عشقش را در وجود فرزندی ببیند می فهمی که صادقانه گفتن تو بیشتر هم دردناکش می کند. مثل بعضی ایرانی ها که صادقانه فکر می کنند هندی ها بو می دهند یا صادقانه فکر می کنند که زن ها کمتر می فهمند یا صادقانه شوخی های بد را افقانی یا کلن افقانی را فحش می دانند

برای متصلین به وحی و ایمان و خداوند قضیه روشن است. خداوند گفته است من حال نمی کنم شما خارج از این ترتیبی که ذکر کردم یعنی نسبت حداکثر چهار زن به یک مرد (به جز البته پیامبر خدا که به هر نسبتی که دلش خواست) در رختخواب با هم دکتربازی کنید. اما من نمی فهمم کسانی که فکر می کنند خودشان باید نسخه ی سعادتشان را بپیچند و راه حلش را در دمکراسی و احترام متقابل و از این جور سوسول بازی ها می بینند. چطور یکباره در بعضی موارد سنتی می شوند؟ نمی شود کسی را پست تر یا بدتر فرض کنیم بعد برایش حقوق برابر بخواهیم یا در چشمانش زل بزنیم و با شادی و شعف بلند بخوانیم "همراه شو ای عزیز!" ء

این قضیه من را یاد این جمله ی معروف ولتیر انداخت که گفته است

"I do not agree with what you have to say, but I'll defend to the death your right to say it."

پی نوشت: آقایان، هر مرد همجنسگرا قصد تجاوز به شما را ندارد همانطور که شما (امید است) قصد تجاوز به تک تک زنان در دسترستان را ندارید