نوبل فیزیک

روزگاری بود که به این قانون علیت عادت کرده بودم. لامذهب خوب کار می کند ها! تا اینکه این فیزیک کوانتوم آمد زد زیر کاسه کوسه ی ما. با علیت خوش بودیم که یکی پیدایش شد گفت بعضی چیزها همینطوری اینطوری است که هست. من که همچنان در حال مقاومت هستم و زیر بار نمی روم و می گویم لابد آنها هم علتی دارند که ما خبر نداریم. اما دیروز پریروز بود که جرقه ای زدم و ایده ای به ذهنم رسید. فکر کن دنیا اینطوری باشد که یک سری ذرات مریض از نا کجا میآیند و به نا کجا می روند و همه اش همین باشد. همین که کوانتوم می گوید و باقی اش رابطه است بین اینها. می فهمی چه می گم؟ اینکه اگر چهارتایشان کنارهم باشند می شود الکترون و پنج تایش می شود پروتون. اینکه یک سری چیز باشد که همه چیز را می سازد و باقی تفسیر ماست. مثلاً دنیا این است که اعدادی صحیحی به صورت کاملاً تصادفی تولید می شود. اگر 2 و 4 و 6 و ... بافتند کنار هم اسمش را می گذاریم مجموعه ی زوج و برایش یک سری خواص پیدا می کنیم. اگر 2و 3 و5 و ... باشد می شوند اول. اما کل دنیا همین باشد. چیزهای تصادفی که قانون بین آنها ثابت و مشخص است. بعد ما علیت را از توی این کشیده ایم بیرون. چون قوانین ثابت بوده است، هر وقتی که این ذرات در وضعیتی قرار بگیرند که بشوند زمین و سیب، این بر روی آن سقوط می کند. بعد اسمش را می گذاریم جاذبه و می گوییم سیب افتاد چون جاذبه وجود دارد. در حالی که همه ی اینها زیر سر آن ذره های کوچولو از نا کجا آمده است. حالا بعداً که نوبل بردی یک تشکری هم از من بکنی بد نیست! من هم خودم سعی می کنم یک مقداری فیزیک بخوانم شاید کمکت کردم.